“Je doet WAT voor werk en er is een WAT voor festival?” We kijken elkaar vol verbazing aan. Zij mij omdat ze nog nooit van dit werk gehoord heeft, laat staan van een wereldkampioenschap; ik haar omdat ik me een leven zonder World Statues niet voor kan stellen. Maar ja. Ik ben dan ook van oorsprong een Arnhems Meisje. En een levend standbeeld.
Het komt eraan. Mijn gedachten drijven meteen weg als het woord festival valt. De uitnodiging is op de spreekwoordelijke mat gevallen en op Facebook duiken de eerste berichten op. Er gaat een trilling door de beeldenscene. Het komt er echt aan. Vorig jaar werd het voor het eerst niet gehouden, voor het eerst een pauze, exacte redenen zijn me niet duidelijk, maar dat doet er nu ook niet meer toe. Het komt eraan! World Statues Festival 2017. En misschien is het juist goed dat ze er een jaar tussenuit gegaan zijn, want het is januari en ik voel nu al kriebels en ik weet zeker dat ik niet de enige ben.
De akoestiek van de Eusebius, de geur van haarlak en deodorant, het geritsel van het zeil op de kerkvloer en ik voel het steenkoude water op mijn gezicht als ik me realiseer dat ik nog steeds tegenover iemand sta die mijn planeet net zo raar vindt als ik die van haar. In één woord weet ik een lampje aan te steken bij haar. Ramblas? “Ooooooh!” brult ze “van die…” en ze gaat twee seconden in een freeze waarna ze meteen hard om zichzelf moet lachen. “Die dan BOE doen en zo,” ja die kent ze wel. De dochter van de zus van overbuurvrouw was daar op vakantie geweest afgelopen zomer. “Is daar werk in te vinden joh?” Ik weet even niet wat ik daarop moet antwoorden.
Gwen Talsma
